Beperktedijkbewaking schreef op 19 mei 2024 04:41:
[...]
Nogmaals, niet teveel lof. Ik schrijf hier met een zekere 'bevrijding'.
Drie jaar geleden ben ik voor slokdarmkanker behandeld: chemo + bestraling + operatie. A priori overlevingskans voor ouderen 25%.
Had diverse discussies met de betrokken radio-oncologe. Een leuk en geïnteresseerd mens, zij legde mij dingen uit, en ik haar over het echte fysische verschil tussen de diverse maten en eenheden voor straling.
Enfin, ik ben inmiddels 'schoon verklaard', al zal eten voor mij nooit meer hetzelfde zijn. Nog wel met een stuk rubber in de armzalige rest van wat ooit mijn maag+slokdarm waren. Het gevolg van een 'naaifout". "Ach, kan gebeuren", zeiden de chirurgen, veel eenvoudiger volk dan echte oncologen.
Nou nee, zei ik bij latere evaluatiebijeenkomsten. "Googelen jullie maar eens..."
In Europa was zo'n fout nog nooit voorgekomen. In de VS een enkele keer.
Via een 2de operatie, een week na de eerste, probeerde men dat te herstellen. Eerst door de meest erge gastrocopie die ik ooit meegemaakt heb. Mensen met ervaring weten dat dat geen lolletje is. Dat mislukte.
Diezelfde dag nog de verhoopte hersteloperatie. Wederom onder narcose, De ervaren 'sergeant-majoor' die de leiding heeft over al het voorbereidingsgebeuren zei me: "Dit gaat geen zware operatie worden. Toch vinden we het spannend, want dit hebben we nog nooit meegemaakt".
Dat was een eufemisme. Enkele dagen later zei ik tegen de chirurgen: "Volgens mij is jullie fout een wetenschappelijk artikeltje waard, ik ben bereid als de patiënt in kwestie te getuigen.'
Maar nee, chirurgen zijn vooral ambachtslieden, veel minder wetenschappers.
Toch waardering voor die lui. Een slokdarmoperatie is geen open borstkas-operatie. Alles gaat van onder af en via de rug door vele openingen voor de apparatuur. Te volgen met lensjes aan optische draadjes.
Geen ribben doorgezaagd dus. Wel je middenrif op vele plekken doorboord (kan nu minder goed tillen), en destijds een een lang en pijnlijk gat in de rug voor de zg. thorax drain.
Tja, het blijft een zware operatie. Nooit meer pijn gehad dan een uur nadat ik na 13 uur bijkwam.
Toch voel ik me bevrijd. Ik ben oud, nog niet zo extreem oud als mijn moeder die op haar 100ste nog burgemeester Marcouch op bezoek kreeg. Het was een mooi gebeuren: een oergereformeerde moeder die dankbaar was voor de aandacht en waardering van een moslim.
Zo hoort het. Twee jaar geleden hebben we haar begraven, in mijn ogen de meest wijze vrouwe ooit, al had ze niet meer dan wat men vroeger de 'huishoudschool' noemde.
Door haar en haar alleen kon ik natuurkunde gaan studeren, en kan ik hier soms misschien nog wat zinnigs debiteren.