Paniekverkopen, uit de markt stappen of als kip zonder kop handelen in volatiele markten. Dit zijn voorbeelden van beleggersfouten die pijn doen op de lange termijn. Weet hoe je de meest voorkomende fouten kunt herkennen en vermijden.
Hoe zorgwekkend koersdalingen ook zijn, kortetermijndenken is tijdens een sell-off nooit een goed idee.
Hier zijn een paar van de grootste fouten die beleggers maken en advies wat te doen als de markt fors daalt:
Verkopen in paniek
Verkopen in een dalende markt zorgt ervoor dat papieren verliezen echte verliezen worden. Als een belegger vervolgens jaren wacht om weer terug in de markt te komen, dan kan het zijn dat deze verliezen nooit meer goedgemaakt worden. Iemand die sinds 1980 tot nu belegd is geweest, zou een gemiddeld jaarlijks rendement hebben van 12%; een belegger die verkocht tijdens recessies en pas na twee positieve jaren weer instapte, zou een gemiddeld jaarlijks rendement van 10% hebben.
Dat klinkt in eerste instantie niet als een groot verschil, maar als beide beleggers elk jaarlijks €5.000 ingelegd zouden hebben, dan zou de buy-and-hold-belegger nu €4,3 miljoen hebben en de twijfelaar €2,5 miljoen.
Kijk in plaats daarvan op de lange termijn. Als er nu geen cash nodig is en de portefeuille is goed onderzocht en gediversifieerd, dan zijn recessies uiteindelijk tijdelijk en is verkopen in paniek niet nodig. Soms lijkt het alsof er geen bodem lijkt te zijn, maar de geschiedenis leert dat de meeste portefeuilles na een paar jaar weer in de plus staan.
Cash-and-hold
De tweede fout is dat beleggers hun aandelen in cash omzetten en het vervolgens zo laten. Dit draagt bij aan de schade van paniekverkopen. Op een marktrecessie volgt vaak een stevige sprong in aandelenkoersen, en als je die mist kost je dat veel geld. Om te verwijzen naar het eerder gegeven voorbeeld: wie verkocht na een koersdaling van 30% en sindsdien zijn bezittingen op de bank heeft laten staan zou, met samengestelde interest, maar €430.000 hebben na 40 jaar, zelfs bij een inleg van €5.000 per jaar.
Wie meer geld in kas heeft dan voor de langetermijnstrategie nodig is, kan dat geld beter gaan beleggen. Dollar Cost Averaging (DCA) is een strategie waarbij posities in aandelen, obligaties of fondsen worden opgebouwd door op regelmatige basis een bedrag te beleggen, ongeacht de prijs van het product of wat er op de financiële markten gebeurt. Een voorbeeld hiervan is elke maand €1000 beleggen in indextrackers (ETFs) zoals het MSCI World Indexfonds. Dit kan een goede manier zijn voor beleggers om weer terug te keren in de markt.
DCA voorkomt dat een groot bedrag op een koerstop wordt ingelegd. WDat maakt het makkelijker voor nerveuze beleggers om uit hun cashposities te stappenen als de markt weer stijgt, zullen ze blij zijn dat een deel van het geld alweer belegd is.
Beleggers zijn overmoedig en maken slechte keuzes
Veel mensen overschatten hun kennis als gaat om het beoordelen of een aandeel een koopje is voor een bepaalde prijs. Beleggers kijken bijvoorbeeld naar de koers van een bedrijf, zien dat deze flink is gedaald en gaan ervan uit dat het fonds op dit punt goedkoop is.Dat is echter afhankelijk van de fundamentele waarde van het bedrijf zelf.
Neem bijvoorbeeld het aandeel Galapagos, dat op de piek €235 kostte. Beleggers zien dat de koers op €100 staat en gaan ervan uit dat dat goedkoop is. Het bedrijf heeft echter moeite om nieuwe medicijnen te introduceren en gaat rap door zijn geld heen, zoals u kunt lezen in deze analyse van de IEX Beleggersdesk. Tegenwoordig noteert het aandeel op €36. Dat is 85% onder het hoogtepunt en een daling van 64% vanaf €100. Wie het voor €100 had gekocht, heeft, zoals dat op de beurs heet, 'een vallend mes opgevangen'.
Overmoedige beleggers zijn geneigd te denken dat zij beter dan professionele beleggers weten wat er gaande is in de markten en bij een koersdaling correct alle overwegingen kunnen maken om verliezen te beperken en volgens hen goedkope aandelen te sprokkelen. Deze kortetermijnhandel kan ertoe leiden dat ze eindigen met een chaotische portefeuille en grote verliezen.
Benader in plaats daarvan een vertrouwde financieel adviseur die kan helpen met onderhouden van de portefeuille. U kunt dan meteen de kunst afkijken, onder andere door te leren over verschillende tijdsperioden te kijken en over de mate van risico die zij in de portefeuille willen nemen. Meer risico houdt in dat er meer geld verdiend kan worden, maar ook dat een portefeuille kwetsbaar is voor forse koersdalingen.
Een nog diepere kuil graven om verliezen en slechte keuzes te compenseren
Beleggers verafschuwen vaak het idee om een belegging met verlies of onder de gewenste koers te verkopen. Daardoor kunnen ze verlieslijdende aandelen te lang vasthouden (hoop) of ‘winnaars’ te vroeg verkopen (vrees). Dit staat in de financiële gedragswetenschap bekend als het dispositie-effect.
Maak in plaats daarvan gebruik van kansen die zich voordoen tijdens een koersdaling. Bedrijven die fundamenteel bijvoorbeeld goed in elkaar zitten maar in koers dalen omdat de hele beurs zakt, komen op de langere termijn weer boven water. Daarom is het dus belangrijk om in sommige gevallen tegen eigen instincten in te gaan en te herkennen welke delen van een portefeuille gesnoeid kunnen worden om andere delen te laten groeien.
Vergeten te herbalanceren
Tijdens een forse koersdaling kunnen sommige aandelen in een portefeuille meer dalen dan andere beleggingen, zoals obligaties. Als de waarde van obligaties stijgt en de waarde van aandelen afneemt, kan dat ervoor zorgen dat een portefeuille uit balans raakt. Het is dan van belang deze te herbalanceren door bijvoorbeeld aandelen bij te kopen.
Net zo ggoed is het van belang dat beleggers aandelen na een sterke bullmarkt ook weer verkopen, omdat een hogere waarde van aandelen in een portefeuille betekent dat het aandeel obligaties lager komt te liggen, wat de portefeuille weer uit balans brengt.
Als u al een herbalanceringsplan heeft, dan wordt het aangeraden om dit plan ook vast te houden. Studies hebben aangetoond dat herbalancering het voor risico gecorrigeerde rendement op de lange termijn verbetert, zolang het niet leidt tot buitensporige transactiekosten. Bovendien dwingt het beleggers ertoe systematische, in plaats van speculatieve, aan- en verkoopbeslissingen te nemen.
Beleggingsverliezen zijn pijnlijk, maar wie zich blijft concentreren op zijn doelen in plaats van obsessies naar de maandelijkse rekeningoverzichten te kijken zal zich waarschijnlijk beter voelen en op de lange termijn ook beter af zijn. Samenwerken met een financieel adviseur kan bovendien helpen de volatiliteit te doorstaan en vast te houden aan het plan.
Lees ook: Waarom we altijd op de bodem verkopen en hoe dat te voorkomen