Daxwatcher schreef op 26 oktober 2017 22:14:
Ik begrijp perfect wat je bedoelt Rev. en je inlevingsvermogen siert je als mens. Het is soms schipperen tussen het rationele en emotionele, maar als je na het bekijken van bepaalde beelden en het inlezen van het dossier, niet als mens geraakt wordt, wel ja dan ben je een psycho. We blijven mensen met emoties en geen robots. Maar om een beeld te krijgen moet je het toch weer nuchter bekijken. Dat is dat schipperen...
Idd het is dichtbij via mijn partner die een slacchtoffer kent wiens vader is overleden. Ik ken hem minder goed, maar toch... Vandaag net komt de getuigenis dan binnen van die vriend van die vader die het wel heeft overleefd. Is dus dichtbij, maar ik ben ergens wel koel genoeg om dat een plaats te geven. Misschien omdat ik hem niet zo persoonlijk ken, eerder een nabije kennis...
Het leert je jezelf dus ook wel kennen, en ergens heb ik er een onbehaaglijk gevoel bij dat ik er zo koel bij blijf. Wel woede en vragen maar geen complete ontredddering. Had ik ook bij de aanslagen op de luchthaven van Zaventem, waar mn partner, mocht ze een uur vroeger zijn toegekomen, allicht niet heelhuids uit was gekomen. En dat had perfect mogelijk geweest want ze heeft glijdende uren en is daar al vaak vroeger aangekomen dan op die bewuste dag.
Blijft bizar hoe terreur al een aantal keer erg dichtbij is gekomen...