Eco1 I'll be back schreef op 1 september 2011 15:44:
[...]
Er blijft kritiek op de staatssteun die banken en verzekeraars wereldwijd hebben gekregen. Marktadepten in hart en nieren vinden die steun uit den boze. Maar ook minder rechtlijnigen, vragen zich af of het niet anders had gekund.
Sommigen wijzen erop dat alleen aandeelhouders het gelag moesten betalen, terwijl andere investeerders met rust zijn gelaten: de obligatiehouders. Die beleggers in schuldbewijzen hebben vrijwel nergens ook maar een cent hoeven in te leveren. Hoe slecht de bank ook draait, hoeveel staatssteun er ook nodig is, de obligatiehouder krijgt z’n couponnetjes betaald.
Dat geldt in veel gevallen zelfs voor de houders van achtergestelde obligaties. In theorie moeten zij bloeden als het slecht gaat met de bank, in ruil krijgen ze een hoge rente, maar het is zeer ongebruikelijk om een coupon over te slaan. Er zijn enkele uitzonderingen, maar de meeste banken met staatssteun hebben hun verplichtingen op achtergestelde leningen voldaan.
Betalingen aan obligatiehouders kunnen fors oplopen. Neem ING. In 2009 betaalde de bank-verzekeraar ¤1,8 mrd aan rente op achtergestelde stukken en een kleine ¤ 5 mrd (het precieze bedrag is niet te determineren) aan coupons op gewone obligaties. ING, dat is de instelling die vorig najaar ¤10 mrd aan steun kreeg. Anderhalf jaar de coupons overslaan en de bank-verzekeraar heeft hetzelfde bedrag binnen.
Voor andere instellingen kun je gelijkluidende sommetjes maken. Alleen pure verzekeraars, zoals Aegon, hebben relatief weinig obligaties in de markt gezet.
Het lijkt aantrekkelijk om de obligatiehouders te laten bloeden in plaats van de belastingbetaler, want anders zou je het subsidie voor de obligatiehouder kunnen noemen.
De praktijk is weerbarstiger. De steun aan banken is in de meeste gevallen bedoeld om de spaarder gerust te stellen. Het ging om de boodschap: ren alstublieft niet weg met uw spaargeld, de buffers zijn nog groot genoeg
Wat voor signaal gaat er wel niet uit van een bank die anderhalf jaar de rente op obligaties overslaat? Hoewel dat voor de buffers hetzelfde effect heeft als staatssteun, zal deze maatregel de spaarders niet geruststellen, vermoedelijk integendeel.
Bovendien: als overheden wereldwijd voor deze weg kiezen, verschuiven ze de problemen alleen maar. Want financiële instellingen hebben veel van hun vermogen juist belegd in ... obligaties van financiële instellingen.
Kortom, houders van bankobligaties hoeven voorlopig nergens bang voor te zijn. Voor achtergestelde obligaties is het allemaal een heel klein beetje minder stellig: de markt is bang dat banken op last van overheden zoals de Europese Commissie de houders van deze stukken een beetje moeten laten bloeden.
Oud-ABN-topman Rob Hazelhoff placht een bankaandeel een ‘obligatie met een lekkertje’ te noemen. Dat is inmiddels niet meer helemaal correct, maar een bankobligatie lijkt inmiddels wel staatspapier met een lekkertje te zijn.