De economie zal straks dankzij de uitrol van de coronavaccins weer op gang komen. Toch maken veel experts zich zorgen over inflatie, waarbij de grote vraag is of dat tijdelijk of blijvend zal zijn.
Hoewel de Amerikaanse inflatie zich al meer dan 10 jaar onder de doelstelling van 2% van de Federal Reserve bevindt, zal het coronasteunpakket van de Amerikaanse ter waarde van 1,9 biljoen dollar ongetwijfeld leiden tot een sterke opleving van de economie.
Consumenten hebben volgens de vermaarde Amerikaanse econoom Nouriel Roubini flink wat geld opgepot, wat zou kunnen leiden tot een grote inhaalvraag. En op zijn beurt kan dat leiden tot oplopende inflatie. Dat schrijft hij in een artikel op opiniewebsite Project Syndicate.
Dr. Doom
Roubini is een voormalige economisch adviseur van de Amerikaanse President Bill Clinton. Roubini, die tegenwoordig hoogleraar economie is aan New York University, is een van de weinige economen die de huizencrash van 2007-2008 voorspelde. Hij verkreeg daardoor de bijnaam 'Dr Doom'.
De liquiditeit die de centrale banken tijdens de coronacrisis hebben verstrekt, heeft op korte termijn al geleid tot inflatie van activa en zal een inflatoire groei van de kredietverlening en de reële bestedingen in de hand werken naarmate de economie weer aantrekt en het herstel zich versnelt.
'Centrale banken hebben onafhankelijkheid verloren'
In een tijd waarin de overheids- en particuliere schulden de pan uitrijzen, kan alleen een combinatie van lage korte- en langetermijnrente de schuldenlast draaglijk houden.
Een normalisering van het monetaire beleid - lees een renteverhoging - zou de obligatie- en kredietmarkten, en vervolgens de aandelenmarkten, doen instorten en een recessie veroorzaken. De centrale banken hebben in feite hun onafhankelijkheid verloren, zo redeneert Roubini.
Stagflatie
Wat de coronacrisis zo lastig maakt, is dat we aan het herstellen zijn van een negatieve aanbodschok. Een al te ruim monetair en begrotingsbeleid kan volgens Roubini leiden tot inflatie of, erger nog, stagflatie: een hoge inflatie in een recessie.
De stagflatie van de jaren zeventig kwam immers na twee negatieve aanbodschokken in de olievoorziening, na de Jom Kippoer-oorlog van 1973 en de Iraanse revolutie van 1979.
In de huidige context moeten we ons zorgen maken over een aantal potentiële negatieve aanbodschokken, die zowel de economische groei kunnen bedreigen en de productiekosten kunnen opdrijven.
De-globalisering, protectionisme en populisme
Daartoe behoren handelsbelemmeringen zoals de-globalisering en toenemend protectionisme, maar ook de verdieping van de Chinees-Amerikaanse koude oorlog. Die kan leiden tot een verplaatsing van buitenlandse directe investeringen van goedkoop China naar duurdere locaties.
Even zorgwekkend is de demografische structuur in zowel de gevestigde als de opkomende economieën. Net nu ouderen de consumptie aanwakkeren door hun spaargeld uit te geven, zullen nieuwe migratiebeperkingen leiden tot hogere arbeidskosten. En dan is er nog het toenemende populisme in de wereld als gevolg van de toenemende inkomensongelijkheid.
Op de korte termijn zal de onzekerheid een aanhoudende inflatiegolf voorkomen. Echter, in de komende jaren zal het soepele monetaire en begrotingsbeleid een aanhoudende inflatoire - en uiteindelijk stagflatoire - druk gaan uitoefenen als gevolg van een aantal aanhoudende negatieve aanbodschokken.
Malaise als in jaren zeventig?
Daarmee zouden we in een nieuwe periode van instabiliteit kunnen belanden. De bullmarkt op de obligatiemarkt zou ten einde komen. De stijgende nominale en reële obligatierendementen zouden de huidige schulden onhoudbaar maken, en de wereldwijde aandelenmarkten doen crashen.
Te zijner tijd zouden we zelfs getuige kunnen zijn van een terugkeer naar een malaise zoals in de jaren zeventig, zo waarschuwt Roubini.
Lees hierna: 'ECB moet minder vaag zijn'