Seabreeze schreef op 19 oktober 2014 23:21:
[...]
Misschien had deze, zo veel besproken, persoon die altijd zo goed tussen de regels door zei te kunnen lezen eens de teneur van de berichten hier goed kunnen interpreteren en vervolgens eens kunnen overwegen om in een iets uitgebreider bericht de verhoudingen tussen personen weer kunnen normaliseren. Gewoon eens de hand in eigen boezem steken en wat zelfreflectie bedrijven en tonen.
Dat achterwege laten past best in de indruk die ik in de loop der jaren van de persoon achter de lettertjes heb gekregen, maar maakt wel dat de verhoudingen die scheefgegroeid zijn, niet meer recht komen. Voor mij persoonlijk maakt het geen moer uit. Positieve bijdragen waardeer ik, maar zal ook niet schromen om, op het moment dat het in mij opkomt tijdens een bericht, een sneer uit te delen. Dat is voor mij ook niet iets persoonlijks, maar meer iets wat ik op dat moment volledig binnen de context thuis vind horen. Of het nodig is kun je over discussiëren, maar juist door het uitblijven van enige reactie ontstaat in ieder geval de gelegenheid om die sneer uit te delen.
De door jou als armoede bestempelde aard van de reacties op je maat, zou ik dus liever op het uitblijven van enige reaktie van diezelfde maat van toepassing verklaren.
Voorgaande was op mijn persoonlijke titel geschreven, waarbij ik vrijwel zeker ben dat de laatste zin van toepassing is op velen hier. Overigens is de reden dat het steeds jouw maat is die als kop van jut fungeert denk ik dat hij in de loop der jaren inhoudelijk iets bijdroeg of in ieder geval de pretentie van een inhoudelijke bijdrage aan zijn berichten verbond. De mickjaggers, sjaakies en consorten hadden die pretentie in ieder geval niet. Vandaar waarschijnlijk ook die leider en voetvolk relatie bij het "Rozebrillengilde" zoals een aantal mensen dat hier steeds meenden waar te nemen. Dat laatste weet ik niet zeker, maar meen ik uit de jarenlange waarneming van de berichten hier wel te kunnen concluderen.
Ik blijf het apart vinden hoe jij je toch steeds weer geroepen voelt om iemand die zogenaamd zo goed voor zichzelf kan spreken steeds maar weer te moeten verdedigen.